بیانیه یِ اعلامِ موجودیت

بیانیه ی سیاسی اعلام موجودیت

» شورای دانش​جویان و جوانان چپ ایران»

در روزگاری که «نظم نوین بازار آزاد» یگانه​گیِ بی​رقیب خود را با جنگ و فلاکت و ویرانی، با بی​کاری و تحقیر و ستم در چهار گوشه​ی جهان فریاد می زد، روزگاری که بیش از یک​صد سال مبارزه​ی مردم ایران برای تغییر وضعیت موجود، برای آزادی و عدالت و برابری گویی به شکست گرائیده بود، زمانه­ای که فریب انتخاباتی دیگری در راه بود، مردم و جوانان ایران بار دیگر در بهار سال 88 برای در دست گرفتن سرنوشت  و زنده​گی به تاراج رفته​شان به خیابان​ها آمدند و تمامیّت ستم و تبعیض و ارتجاع موجود را به مبارزه و هم​آوردی طلبیدند. این بهاران خلق​ها در مقطعی رخ داد که گویی هیچ افقی برای تغییرات ریشه​ای و دگرگونی​های اساسی موجود نبود  و خط رابط خیزش ما با سنت مبارزاتی تاریخ​مان در اثر سی ساله سرکوب و قتل عام یک نسل  از انقلابیون گسسته شده بود. در چنین بستری بود که صاحبان قدرت دیروز و رانده شده​گان از دارالخلافه​ی امروز دستِ بالا را در رهبری جنبش مردم گرفتند و با ملغمه​ای از توهمات و ایده​ئولوژی​های اصلاح طلبانه، منفعلانه و سازش​کارانه هر آن​چه توانستند را برای مهار خشم دم​افزونِ مردم و جوانان و حفظ نظام موجود و «قانون اساسی»اَش انجام دادند. بازتاب طبیعی این خط و

ایده​ئولوژیِ غیر رادیکال چیزی جز محدود ماندن دامنه​ی طبقاتی جنبش به خواست​های اقشار میانی و متوسط شهری آن هم صرفا در تهران و چیزی جز افول و رکود جنبش پس از تهی شدن خیابان​ها و به بُن​بست رسیدن تاکتیک​های غیر رزمنده و ناروشن نبود و در پس این رکود بود که رژیمِ «دار» و «شکنجه» به سرکوب مضاعف توده​ها جهت تثبیت موقعیت متزلزل خود پرداخت و دگر بار ابلیس پیروز مست آمد تا سور عزای مردم را به سفره بنشیند.

وقتی دشمن مردم و نماینده​گان مدارا و ترمیم​طلبان قدرت خود را بر تظاهرات میلیونی توده​ها حاکم کرده و خط خائنانه​ی سازش و کرنش، صلای تسلیم و عقب​نشینی سر داد و جوّ یأس و ناامیدی از ایجاد تغییر میل به همه​گیر شدن داشت، بخشی کوچک اما مصمم از خیل میلیونی توده​ها سودای آتشی دوباره کرد. آتشی که برافروختن شعله​های آن برای آغازگرانش دشواری​ها و مشکلاتی به عظمت تدارک یک جنبش نوین داشت و دارد. سخن از طرح موجی نو بر خلاف جریان عملی و نظری موجود است!

هنوز فریادهای مردم ایران در گوش زمانه گم نشده و خون شهیدان بر سنگ​فرش کوچه​های قیام نخشکیده بود که تند باد خیزش این بار شمال آفریقا را در نوردید و سرود پر طنین قیام، خلق​های جهان عرب را به جشنی واقعی فراخواند. برپایی روزهای خشم و فریاد «الشعب یرید اسقاط النظام» و مقاومت قهرآمیز جوانان رادیکال و ستیزنده تونس و مصر به عنوان موتور محرّک و مغز سازمانده قیام دستِ کم در گام نخست مستبدین را به عقب راند و رویای تغییر تعبیر شد! این مبارزه​ی توده​ای برای سرنگونی ارتجاع و استبداد حاکم در کوتاه زمانی در سایر کشورهای منطقه از بحرین و یمن تا اردن سوریه و حتا فراتر از آن در اسپانیا و فرانسه باز تکثیر شد. تحولات خاورمیانه و مبارزات غرور آفرین جوانان عرب ما را سرشار از امید به تداوم پایداری کرد، هم​چنان​که ضرورت جمع​بندی از درس​های جنبش آنان را پیش پای ما نهاد.

با چنین پیشینه و در چنین بستری بود که در راه تأسیس شورای دانشجویان و جوانان چپ ایران گام نهادیم تا فصلی نوین از قیام و مبارزه علیه وضع موجود را

آغاز کنیم. فصل نوینی که ریشه​های خود را در یک​صد سال رزم تمام عیار مردم ایران علیه ستم و تبعیض و استثمار استوار می​بیند. در انقلاب مشروطه و جنبش جنگل، در شورش دیروز و امروز خلق​های سراسر ایران از کردستان و آذربایجان تا بلوچستان و خوزستان، در  جنبش ملی شدن صنعت نفت و 16 آذر ضد کودتای سال 32 ، در کنفدراسیون دانش​جویان و محصلین خارج از کشور، در جنبش مسلحانه​ی دهه​ی 40 و 50 تا قیام شکوه​مند بهمن، در سال​های سراسر رزم و فدای دهه​ی خونین 60 تا 18 تیر 78؛ آری! در مبارزه​ی هر روزه و هر لحظه​ی جنبش​های کارگران، زنان و دانش​جویان ایران، در مبارزات رهایی​بخش و ضد سرمایه​داری خلق​های سراسر جهان از کمون پاریس تا میدان التحریر.

«شورای دانش​جویان و جوانان چپ ایران» هدف خود را دفاع از یک خط انقلابی متشکل از نیروها و واحدهای سوسیالیستی، کمونیستی، فمینیستی و دیگر نیروهای مترقی و ایجاد یک بلوک سیاسی چپ در سپهر سیاست امروز، جهت مداخله در تعیین سرنوشت جامعه می​داند، جامعه​ای که از حاکمیت سیاسی استبدادی و مناسبات اقتصادی استثمارگر رنج می​برد و برای رهایی خود ناگزیر از فعالیت هدف​مند و سازمان​یافته برای در هم شکستن نظام سیاسی موجود یعنی رژیم جمهوری اسلامی و دگرگونی ریشه​ای کلیه​ی ساختارهای ستم​گرانه و تبعیض​آمیز و ارتجاعی به شکل انقلاب اجتماعی است. هم​چنان​که تلاش و تدارک برای تشکیل فدراسیونی از جوانان چپ هم​واره مورد توجه شورا بوده و خواهد بود و تشکیل چنین فدراسیونی افق سازمانی مطلوب ما برای سازماندهی و کنش جمعی نسل نوین کنش​گران رادیکال و انقلابی است.

در آغازگاه این راه «بی​برگشت» دست یاری رفیقانه​ی خود را به سوی تمامی جوانان، دانش​جویان و نیروهای رادیکال، مترقی و انقلابی می​دهیم تا با ما و در فضایی برابر و دموکراتیک به ارتقاء نظری و عملی ایده​های انقلابی و تغییر تمامیّت توحش موجود بپردازند. ما با نگاه به آینده، وظایف را به شور می​نشینیم و دست در دست هم راه نوینی را خواهیم گشود. راهی که در آن واژه تغییر با انقلاب معنی شود و ستم طبقاتی، جنسیتی، نژادی، مذهبی، و … از معنی تهی گردد. راهی که امکان و ظرفیت برخورد آراء متضاد را ارتقا دهد و سطح دیگری از مبارزه جمعی برای رهایی را معنی کند. راهی که به آزادی و امکان رهایی پرتو افکند. در آغازگاه این راه ایستاده​ایم تا یک بار دیگر فریاد برآوریم:

زنده است باد !

 تازنده است باد ! طوفنده است باد !

شورای دانش​جویان و جوانان چپ ایران

                                    سی خرداد1390